Kategorio: Ŝercoj

Maljuna hundo

Maljuna hundo ĉasas sciuron en arbaron, kaj tra la arbaro, kaj trovas sin perdita. Vagante tra la arbaro, serĉante la vojon hejmen, li vidas junan leonon, rapide paŝante rekte al sin.

La hundo, pensante rapide, forturnas sin, sidas sin, kaj laŭte diras, “Ho, mi esperas, ke mi povos trovi leonon! Leonaĵo gustas tiel bone, kaj mi ne manĝis leonon dum longa tempo!”

La juna leono, aŭdante ĉi tion, forturnas sin kaj mallaŭte paŝas for.

La sciuro, spektante ĉion el arbo, ekhavas ideon, ke li eble gajni leonan amkion kaj samtempe malgajni hundaĉon. De arbo al arbo li kuras post la leono. Kiam li atingis ĝin, le krias sube kaj klarigas al la leono, ke la hundo trompis lin.

Kolera, la leono returnis sin kaj unu fojo paŝas rapide al kie la hundo ankoraŭ serĉas vojon al la arbaro.

Samtempe, la sciuro reiras kaj krias suben al la hundo, ke li jam klarigis la aferon al la leono.

Vidante rapidan proksimiĝon de la leono, la hundo refoje forturnas sin, sidas sin, kaj laŭte diris, “Ho kie estas tiu damnita sciuro! Estis horo ekde mi sendis ĝin por allogi plian leonon!”

Metiaĵoj de Gregoro

Idisto sidas en trinkejo, deklamante dum li trinkas bieron. Li martelas la tablon kun la mano kaj krias, “Ĉu vi vidas ĉi tiun tablon? Mi konstruis ĉi tiun tablon propramane! Pli bonan metiaĵon vi neniam trovos! Sed, ĉu oni nomas min Gregoro la tablo-konstruanto? Ne!” Kaj li fintrinkas la bieron kaj mendas plian.

Li fingromontras tra la fenestro. “Ĉu vi vidas tiun dokon? Mi konstruis tiun dokon propramane, kaj pli bonan metiaĵon vi neniam trovos! Sed, ĉu oni nomas min Gregoro la doko-konstruanto? Ne!” Kaj li fintrikas la bieron kaj mendas plian.

Tiam li indikas seĝojn en la ĉambro, palisaron ekstere, ĉiuj specoj de similaj aĵoj, kaj diras, “Mi konstruis tiujn propramane, kaj pli bonan metiaĵon vi neniam trovos! Sed, ĉu oni nomas min Gregoro la metiisto? Ne!”

Li rigardas profunde en lian bieron kaj flustras, “Kaj se vi fikas nur unu ŝafon.”

Nova aŭto de la estro

La estro alvenas en nova, altkosta aŭto.

Laboristo diras, “Ho, kia rapida, luksa aŭto! Bela!”

“Dankon! Mi ĵus aĉetis ĝin!” diras la estro. “Kaj konstatu: Se vi kaj viaj kunlaborantoj laboros tre forte kaj diligente dum la jaro, kaj atingos ĉiujn viajn celojn, venontan jaron mi aĉetos plian!”

Ĉasisto maltrafas urson

Ĉasisto en arbaro vidas urson, levas pafilon, pafas, kaj maltrafas.

La urso iras al la ĉasisto kaj diras, “Sinjoro, kiam oni pafas al mi, mi sentas kvazaŭ oni ĉasas min, kaj mi ne ŝatas tion. Mi lernigos al vi lecionon vi ne baldaŭ forgesos.” Dirante tion, la urso forturnas la ĉasiston, fleksas lin super falinta arbo, tiras suben lian pantalonon, kaj vigle sodomias lin.

Post semajno, la ĉasisto refoje estas en la arbaro, refoje vidas la urson, kaj refoje pafas kaj maltrafas.

“Sinjoro,” diras la urso, “Vi ŝajne estas malrapida lernanto. Sed mi estas preta por instrui vin refoje.” Kaj la urso refoje fleksas la viron super falinta arbo, kaj refoje sodomias lin, ĉi tiam eĉ pli forte.

Post pluan semajno, la ĉasisto refoje pafas, kaj refoje maltrafas la urson.

La urso proksimiĝas al la viro kaj diras, “Sinjoro, ĉi tio vere ne estas pri ĉasado, ĉu?”

Perfekta viro

Viro eliras konstruaĵon kaj tuj kaptas taksion, kiu precize tiam pasas.

“Perfekte ĝustatempe!” diras la ŝoforo. “Vi estas tute kiel Frank!”

“Kiu?” demandas la viro.

“Ho, Frank estis la perfekta viro. Li ĉiam alvenis precize ĝustatempe, por kapti taksion, bonan tablon en restoracio, biletojn por teatro, ktp.”

“Neniu estas perfekta,” diras la viro.

“Verŝajne ne, krom Frank,” respondis la ŝoforo. “Li estis ĉiel perfekta. Bonega atleto, bonega kantisto, bonega dancisto—vi aŭskultu lian fortepianan ludadon! Bonega!”

“Ŝajne, li ja estas bona viro.”

“Ho, tio ne estas ĉio,” diris la ŝoforo. “Inteligenta kaj klera. Bonega memoro—neniam forgesis naskiĝtagon aŭ datrevenon de iu ajn. Komprenis ĉion pri vinoj kaj komputiloj. Povus ripari kranojn kaj tubojn. Sciis kiel agi al virinoj, por ke ili sentus sin belaj kaj ŝatitaj. Vestis sin perfekte—ĉiam mode kaj taŭge.”

“Li ja ŝajnas mirinda,” diris la viro. “Kiel vi renkontis lin?”

“Fakte, mi neniam renkontis lin,” diris la ŝoforo. “Li mortis, kaj mi edzinigis lian vidvinon.”

La bona tajloro

Viro vizitas tajloron por fina provo de nova kompleto.

La tajloro fanfore prezentas la kompleton, sed kiam la viro surmetas la vestaĵojn, ili montriĝas tre malbone fabrikitaj—unu maniko estas kelkaj centimetroj pli longa ol la alia, la ŝultroj estas malebenaj, la kolumo flankeniĝas, la fabriko de la pantalono ne estas rekta, ktp.

La viro montrigas la difektojn al la tajloro, kiu atente aŭskultas dum la tutan liston, tiam kondukas la viro al la spegulo, dirante, “Ne zorgu, ne zorgu! Simple staru, tiel . . .” Per mildaj tuŝoj kaj vortoj, la tajloro direktas, ke la viro levu unu ŝultron, tordu la dorson, klinu la pelvon, pendu la brakon, turnu la kapon, kaj elklinu unu genuon.

“Jen!” diras la tajloro, montrante la spegulon—kaj la viro devas konfesi, ke la kompleto nun taŭgas tre bone.

La viro estas iom dubema, sed la tajloro tiom grande laŭdas lian aspekton en la nova kompleto, la viro fine konsentas porti la novajn vestaĵojn el la tajlorejo.

Piedirante laŭ strato—unu brako pendante, unu genuo elklinante, dorso kurba, kolo turnita, ŝultroj malebenaj—la viro pasas paron de kuracistoj.

La pli juna kuracisto turnas sin al la alia, kaj diras, “Ĉu vi vidas tiun kompatindan ĝibulon?”

“Jes,” diris la pli maljuna. “La brako kaj kruro estas lamaj, li estas sendube kripla pro kurba spino, kaj la kolo estas turnita, verŝajne pro strabismo.”

“Mi sentas malbone pro li. Ni ja estas kuracistoj—ĉu ni ne povus helpi lin?”

“Ne, ne. Liaj difektoj estas preter la limo de kuracista scienco. Sed, ne ĉio estas malbona por li—almenaŭ li havas bonan tajloron!”

Pirata kapitano

Sur pirata ŝipo, maristo ekvidas komercan ŝipon. La kapitano ordonas, ke ili iru tien.

Kiam ili proksimiĝas la celan ŝipon, la kapitano krias al kadeto, “Alportu mian ruĝan ĉemizon!” Tuj kiam li surmetas la ĉemizon, ili atingas la komercan ŝipon. La kapitano gvidas taĉmenton de siaj piratoj sur la ferdekon de la alia ŝipo kaj rapide venkas la aliajn maristojn.

Post la batalo, la subkapitano eniras la kajuton de la kapitano, por raporti pri la gajno. Li trovas la kapitano desurmetante la ĉemizon, kaj notas ke la kapitano estis ete vundita.

“Ho!” diras la subkapitano. “Nun mi komprenas, kial vi ĉiam vokas por via ruĝa ĉemizo, kiam ni ekbatalos. Estas por ke, se vi estos vundita, viaj kunuloj ne vidos la sangon, kaj ne estas malkuraĝiĝata!”

“Ĝuste tio,” diras la kapitano.

Post kelkaj tagoj, la piratoj turnas por ataki komercan ŝipon. Sed ĵus tiam, kiam ili preparas por ataki, ili ekvidas ne unu, sed du militajn ŝipojn eskortante la komercan ŝipon.

La kapitano glutas forte, tiam turniĝas al katedo kaj diras, “Alportu mian brunan pantalonon!”

Se vi estas perdita

Juna viro amikiĝis kun maljuna sportisto, kiu instruis lin pri la arbaro.

La juna viro lernis pri fiŝado, ĉasado, la trovado de manĝeblaj fungoj, kaj aliaj uzeblaj lertoj de la arbaro. Sed unu lerton li tute ne povis lerni—kiel trovi lian vojon tra la arbaro. Kiel eble plej zorge li atentis la vojon, post nur horo en la arbaro, li estus perdita.

Fine, la maljuna sportisto diris, “Do, mi diros al vi mian sekretan metodon. Iam ajn vi estas tute perdita, simple faru tiel: Malfermu la pantalonon kaj masturbi.”

“Ĉu vere? Kiel tio helpos?”

“Mi ne scias. Sed kiom for mi estas de urbo aŭ vojo, kiom longe mi estas perdita, se mi ekmasturbas, iu tuj alvenas.”