Volapukista paro edziĝas kaj ekveturas por mielmonato.
Post iom da horoj, la viro laciĝas. Li trovas lokon por halti, apud malgranda lago. Estas nokto kaj la luno brilas arĝente sur la akvo. La paro sidas kaj rigardas la belan pejzaĝon.
La viro ekamoremiĝas, kaj metas la manon sur la genuo de li novedzino. Li brakumas ŝin, kaj movas la manon iom supren.
La virino metas la buŝon ĉe la orelo de ŝia edzo kaj flustras, “Kara, vi povas iri iomete plu…”
Do, la viro ekstartigas la aŭton, kaj veturas al la sekvonta urbo.